Demans

Sabahları göğsümde bir ağrı, açıyorum gözlerimi. Yeniden yeniden ve aynı sırayla yapacağım her şeyi. Kahvemi içiyorum ama biliyorum bekliyor aşağıda beni. İlacını veriyorum, sonra altını ve üstünü değiştiriyor, bedenini yıkıyor, tuvaleti banyoyu yıkıyorum ilaçlı sularla. Kahvaltısı hazır. Sonrası yine ilaçlar, hatırlayamadığı ve yeniden yeniden sorduğu sorulara cevap vermek, yılmadan. Unutuyor artık herkesi. Benim yüzüm ise en son unutacağı yüz olacakmış, öyle dediler. Bazen fotoğraflara bakıyoruz, hatırlasın diye, ama bu sefer ben iyi hissetmiyorum, annem var o eski fotolarda yeni kaybettiğim. Bazen sevdiği müzikleri koyuyorum, o günlere dönsün diye, işe yarıyor ama iyi hissetmiyorum, eskiyi hatırlamak bana iyi gelmiyor. Eski Turk filmlerini seyrediyoruz, mutlu oluyor, ama ben o filmleri annemle seyretmiştim, ağlamaklı oluyorum. Bazen onun gibi hatırlamamak ne güzel olurdu diye bir şey geçiyor aklımdan, sonra vazgeçiyorum. Daha ne kadar vaktimiz var? Bir gün sol tarafıma bakacağım ve o orada, o koltukta olmayacak. Annemin emaneti, ben iyi değilim.