Buraya ait degilim!

Daha pasaport islemlerim yapiliyorken buraya ait degilim dedim.. Dogdugum buyudugum yere yabancilik cekmek ne de tuhafti aslinda.. Hemen onumde koca nufuslu, ancak kufurbaz bir aile, polis memurlariyla catismaya girmis, niye bu kadar beklediklerinin hesabini soruyordu... Benden sonra geldiklerini unutmus, onume gecmis ve bu kabaliklarini unutmus... Ben ise ne kadar da Ingilizlestigimi dusunuyordum ayni saniyelerde; sonucta siraya giriyor, sabirla bekliyor, onume gecen bu koca nufuslu ancak kufurbaz aileyi gayet kaba buluyordum.. Ait degildim iste bu yere... oyle dusunmustum....

Ilk gunlerimde, benimle cogunluk arasinda buyuk bir ucurumun oldugunun daha da bir bilincine vardim sanki.. Televizyon programlarinda hala kadinin calisip calisamacagi, esinden izin alip almamasi gerekli mi degil mi konulari en coskulu bicimde tartisiliyor; ancak ayni siralarda baska bir kanalda da bol kalcali bacakli ve dokelteli hatunlarin yaz asklari bir guzel gozler onune seriliyor, kim kiminle hangi geceyi nerede gecirmis bunlarin hesaplari veriliyordu... Yok yok ben buraya ait olamazdim...

Derken zaman gecti..

Kumsalda yurudum... Cekirdek citlattim.. Efes biramdan yudumladim.. Gunes altinda kavruldum... Bulutsuz mavi gokyuzunden caldim... Firindan yeni cikmis ekmegimi aldim, taze kokulu tomateslerden yedim.. Cayimi ictim balkonda, hemen annem yanimda en derin dedikodularimizi yaparken. Komsuya selam verdim, coluk cocuk hatir sordum.. Bir digeri borek getirdi, benim icin kendi yaptigi.. Sokak kedisinin bizim bahceye getirdigi pisiciklerini sevdim bir guzel.. Onlara mama verdim, kucagima sokuldular... Terasta ickim yanimda, kitabimi okudum gunes batarken aksam vakti.. Babamla dunyayi kurtardim.. O zaman anladim.. dogdugum yere aitim.. Orada olmaliyim..