Yok olsam...

Yok olmak istiyorum...

Oylece donup kalsam bir yerlerde, heykeller gibi. Buyuk bir ihtimal denize bakan bir yerde veya bir parkta. Ustumden yuzyillar gecse; hic birini duymasam, gormesem, bilmesem. Kuslar konsun ustume, yanimdaki banka birileri otursa, konussa, gulusse, aglassa, seyretse beni. Hikayelerini duysam oyle cansiz dururken parkimda.

Veya toprak ustunde sarmasiklar sarsin her bir yerimi; oyle kaybolayim, yok olayim. Kimse gormesin bile bu sefer beni. Yavasca sarsin yapraklar ustumde; hem beni hem de birbirlerini. Yesilde kaybolayim; yesil kucaklasin beni. Acamasinlar bir daha yuzumu.

Yoksa adam gibi olsem - de yaksalar beni atesin icinde; o en cok korktugum olumun icinde. Sonra da savursalar dort bir yana komur olmus vucudumu, benden arta kalanlari. Ruzgarla ucussam, oyle karissam her bir seyin icine, ustune!

Veya uyusam hic uyanmasam.. Anlamadan yok oldugumu... . . . . . . .