Türkiye'deki kültür öyle ne yazık ki. "Bir biscuvi alır mısın" diyorsun, "hayır" diyor, iki defa daha sormam gerekiyor, sonra bir biscuvi alınıyor. Belki evet ne demek, belki istediğini söylemek nedir bunu mu öğrenmemiz gerekiyor?
Evet ne demek, hayır ne demek bilmiyoruz belki de. Naz denilen şey sonra, bence berbat bir şey. Keşke olduğumuz gibi olsak, keşke istediğimizi istemediğimizi açıkça söyleyebilsek, keşke bu konuda tutarlı olsak. Ve keşke istegimize saygı duyulsa, ayıp denilen şey sözlükten kalksa.
Anneme kahve ister misin diyorum, annem hayır diyor. Peki diyorum. O kahve yapılmıyor. Üstlemek yok. Annem kahve isterse ayrıca, isteyebilmeli. Hani örnek verecek olursam.... Tabii bu kahve. Bir de ilişkilerde olan üstüne düşme, peşine takılma, zorlama, onay sorunu var....
Demek istediğim, kültürde var bu görüş, ve her yerde. "Hayır" hayır değil bu ülkede. Dizilere bakın hatta, hep bir zor kadın, hep yüz vermeyen, hep hayır diyen kadın ve onun peşine düşüp kadını sonunda elde eden bir adam... Sanki matah bir şeymiş gibi..
Bir de çocuğa hayır ne demek onu öğretemiyoruz. "Hayır" diyoruz ama ağlayınca "tamam". Ve çocuk hayır dediğinde dinlemiyoruz bile. Sonra hayır kelimesinin hiç bir şey ifade etmediği topluluklarla yaşıyoruz. Derken onay, zorlama, taciz...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder