I'll raise again

I have left so many things, so many people, so many lands and so many memories behind. I have never looked back. 

And I have destroyed and rebuilt myself so many times. 

Now I feel it in my bones - I am going through the worst times of my life ever, I am completely and utterly destroyed and devastated. But I know, I am so sure of it, I will raise again.

19.11.1939 - 01.11.2019 Çok sevildin

Onu hastanede son görüşümü hatırlıyorum. Elimi kalbinin üstüne koyuşumu. Elimin altında hızla çarpan kalbini. Ve yavaş yavaş kaybolan sıcaklığını. "Kaybedeceğiz"dediler ama umudumu kaybetmeyişimi, bir mucize bekleyişimi.

Haberini alışımı hatırlıyorum sabaha karşı ikiye on kala. Annemin adını söylediler, ve arkasından "kaybettik" - tek kelimelik cümle, içinde en büyük acım. 

Hastanenin morgundan bedeninin çıkışını hatırlıyorum. Bu beyazlar içinde çıkan beden annem mi? İçimde tarifsiz bir acı. Herkes "başınız sağ olsun" diyor ama başım sağ değil ki. Onu kaybettim. 

Onu iki kadınla yıkayışımızı hatırlıyorum. Ağzını, alnını öpüyorum, yarı açık sol gözünü kapandıktan sonra gözlerinden öpüyorum. Yıkıyorum onu. Bu son görüşüm annemi. 

Cenaze arabasından onu takip edişimi hatırlıyorum. "Seni bırakmam" diyorum. Sonra adaya girişimizi, ailesinin onu ve bizi kucaklayışını. Getirdim annemi gömülmek istediği yere.

Şimdi her şey anlamını yitirdi. Üzüldüğüm şeyler üzmüyor beni. Hiç bir şeyin anlami yok. İçimde kocaman doldurulamaz bir boşluk. Nasıl devam edeceğim diye düşünüyorum ama cevabını bilmiyorum. Birisi kalbime hançer saplanmış da içinde bin defa döndürmüş gibi....