Nereye bakarsam bakayım hep bir hüzün görüyorum. Otobüste insanlarla konuşmak isteyen ruhsal durumu bozuk bir kadın görüyorum, kimsenin konuşmak istemediği, deli dediği. Sokakta köpeğine sarılmış bir evsiz görüyorum uyuyan ve insanların yanından sessizce geçtiği. Acaba ne düşünüyor ben yanından geçerken? Hayatı benim gibi acımasız görüyor mu? Onun acımasız dediği benim acımasız dediğimden çok daha acı olsa da. Yaşlı bir adam görüyorum zorla hareket eden, arkasında sırada beklerken insanların ona kızdığı sabırsız davrandığı oflayıp pofladığı.
Niye bunları ben görüyorum? Hatta sadece bir tek ben görüyormuşum gibime geliyor? Niye sürekli kalbimde bir hüzün?
Merhaba, sanırım Günah Şehri'ne dönmüş dünyamızdan bahsediyoruz. Bu kadar ayrıntıyı fazla insan göremez çünkü herkes bu iğrenç döngünün bir parçası olmuş. Sen görebildin, çünkü sen bir meleksin. :)
YanıtlaSilDunya hep kotuydu, acimasizdi. Peki biz hep bu kadar duyarsiz miydik?
SilBu insanların psikolojik yapısında var maalesef. Toplum/İnsan kolaylıkla bencil, çıkarcı, vurdumduymaz v.s olabiliyor. Çünkü içinde bulunduğumuz dünya senin de belirttiğin gibi hep kötüydü ve kolaylıkla değişme potansiyeline sahip insanı değiştirdi ve bir canavar yarattı... Gerçekler en az bu dünyanın kendisi kadar acımasızdır. Biz bu gerçekleri gördüğümüz gün değil, değiştirmek için bir şey yapmadığımız gün kaybettik zaten ve hala da kaybetmeye devam ediyoruz. İnsanları insanlığına, özüne ve güzel duygularına geri döndürmeyi nasıl başarabiliriz?
YanıtlaSilBilemiyorum....
Sil